ஒரு கோயில் குளத்தின் புகைப்படம் கிளர்த்தும் நினைவலைகள்…………….

சமஸ்கிருதத்தில் புஷ்கரணி என்பது குளத்தைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தும் சொல்…என் பாட்டிக்கு உகந்த சொல்லது. தள்ளாத வயதிலும் என் அம்மாவின் அம்மாவான பத்தாணி பாட்டி (பத்தாணி என்பது வைணவக் கோயில் ஒன்றில் தாயார் பெயர்), காஞ்சிபுரம் வரதராஜ பெருமாள் கோயில் குளமான, அனந்த சரஸில் இறங்கி ஆனந்தமாகக் குளித்து ஈரப்புடவையுடன் தெற்கு மாட வீதியிலிருக்கும் அவளது  வீட்டுக்குத் திரும்புவாள்.  முடியாத நாட்களில், தெருக்கோடி நகராட்சி குழாயில் விடியற்காலை நாலு நாலரை மணிக்கு அவள் தீர்த்தம் ஆடுவதுண்டு. அதற்குப் பிறகு குளிப்பது ஒரு குளியலே அல்ல என்பது அவளது ஐதீகம்.

அனந்த சரச தீர்த்தே

புண்ணிய கோடி விமானச் சாயே

பெருந்தேவி நாயகா சமேத……

என்று சொல்லி வரதராஜரை வழிபடுவாள்…

ஒவ்வொரு வைணவக் கோயில் குளத்திற்கும் ஒவ்வொரு பெயர் உண்டு.  தீர்த்தங்களின் பெயர், கோபுரம் எனப்படும் விமானங்களின் பெயர், பெருமாளின் பெயர், நாயகியின் பெயர் எல்லாம் மனப்பாடமாகச் சொல்வாள் பாட்டி. திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதி கோயிலுக்கு எப்படி சொல்ல வேண்டும், திருப்பதி பாலாஜிக்கு அது எப்படி மாறும் என்றும் சொல்லிக் கொள்வாள். அம்மாவை இளவயதில் பறிகொடுத்த எனக்கு அவளே நான் அறிந்த அம்மா.

காஞ்சிபுரத்துக் கோயில் குளத்தின் நிறம் வெறும் நீலமல்ல. கொஞ்சம் கருநீலம். பாட்டியின் நிறமது. இந்தக் குளத்தை விட்டுப் பிரிய முடியாமல்தான் அவள் சென்னைக்கும், காஞ்சிக்குமிடையே அல்லாடிக் கொண்டிருந்தாள். மிகவும் முதுமை மேலிட்ட காலங்களில் கேஸ் ஸ்டவ்வைப் பற்றவைத்துவிட்டு மேலாகக் கையைக் காட்டிச் சூடு தெரிவதை வைத்து அது எரிவதை உறுதி செய்து கொண்டிருந்த அளவு பார்வை போனபின்னும் அவளது கண்களுக்குள் தளும்பிக் கொண்டிருந்தது இந்த அனந்த சரஸ் தீர்த்தத்தின் திரட்சியன்றி வேறென்ன….

எனக்கு, குளம் மனத்துக்குள் எப்போதும் நிரம்பி இருக்கும் இனிய தீர்த்தம். என் வகுப்புத் தோழன் அது. எட்டாம் வகுப்பு படிக்கையில் நான் மேற்கொண்டு படிப்புக்காக காஞ்சிபுரத்திற்குச் செல்ல நேர்ந்தது, அந்தக் கோயில் வளாகத்திலேயே வாழ்வதற்குத் தான் என்று பொருள் செய்து கொண்டிருந்தேன்….

பிரும்மோற்சவ காலங்களில் குளத்து நீர், மேலாப்பில் நடனம் புரியும்….விரிந்து கொண்டே செல்லும் நீர் வட்டங்கள் நமது எண்ணங்களை அடுத்த கோடிக்குக் கொண்டு சேர்த்துவிட்டு திரும்பும் போல….

இளவட்டங்கள் சலீர் பளீர் என்று குதிப்பான்கள்…..பேயாட்டம் நீச்சல் போட்டு நீராழி மண்டபத்தில் அவர்கள் சென்றடையும் காட்சியை இமை கொட்டாமல் மணிக்கணக்கில் காதலுற அமர்ந்து பார்த்திருப்பேன்…அதில் ஒவ்வொருவராக கம்பத்தைப் பிடித்தபடி மேலேறி மண்டபத்தின் மேல் தளத்தில் கம்பீரம் குலுங்கல் உலவுவார்கள்…அவர்களது காதலியர் கரையிலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தனரா என்பது குறித்த விவரங்கள் அப்போது சேகரிக்கும் வயது இல்லாமல் போய்விட்டது எனக்கு. அவர்கள் ஒவ்வொருவராக கரணங்கள் போட்டுக் கீழே நீரில் தொபுகடீர் என்று குதிக்கும்போது என் இதயம் அப்படித் துடிக்கும். யார் யார் எப்படி குட்டிக் கரணங்கள் அடிப்பார்கள் என்பது எனக்கு ஒரு கட்டத்தில் அத்துப்படி. இன்னார் இன்னார் இப்படி இப்படி தண்ணீரை வந்தடைவார்கள் என்று தெரியும். அவர்கள் வராத நாளில் பித்துப் பிடித்த மாதிரி ஆகிப் போகும்…கரையிலிருந்து கொம்பை வைத்துக் கொண்டு வீணாய்ப் போன ஒரு காவலாளி கண்டமேனிக்குக் கத்திக் கொண்டிருப்பான்…அவர்கள் அடுத்த ஜென்மத்தில் கூட அதற்குப் பதில் தர மாட்டார்கள்.

மற்றபடி, குளத்து நீரைக் கடனே என்று பட்டும் படாமல் பாசி வழுக்குமோ என்று பயந்து பயந்து மிகப் பல யாத்திரிகர்கள் தலையில் தெளித்துக் கொண்டு கரையேறிப் போவார்கள். மீன்களோ யார் தமக்குப் பொரி போடுவார்கள் என்று மீனைப் போன்றே உள்ள வாய்கள் விரித்தபடி உலவிக் கொண்டிருக்கும்.